می‌کشد مرغ شباهنگ خروش

می‌رود ابر و یکی سایه انبوه و سیاه

نرم و خاموش فرو می‌خزد از گوشه بام

آه دردی‌ست در آن اختر لرزنده که گاه

کورسو می‌زند و می‌شود از دیده نهان

وز نهیب نفس تیره شام

می‌کشد مرغ شباهنگ فغان

آه ای مرغ شباهنگ خموش

بس کن این بانگ و خروش

بشکن این ناله پرسوز و گداز

بشکن این ناله که آن مایه ناز

تازه رفته ست به خواب

آری ای مرغک اندوه پرست

بس کن این شور و شتاب

بس کن این زمزمه، او بیمار است

هوشنگ ابتهاج