قرنها گذشت و عمر گرانمایه را بانتها رسانده‌اید و نَفَس پاکی از شما

بساحت قدس ما نیامد . در ابحر شرک مستغرقید و کلمه

توحید بر زبان میرانید . مبغوض مرا محبوب خود

دانسته‌اید و دشمن مرا دوست خود گرفته‌اید و در

ارض من بکمال خرمی و سرور مشی مینمائید و غافل

از آنکه زمین من از تو بیزار است و اشیای ارض

از تو در گریز. اگر فی الجمله بصر بگشائی صد هزار

حزن را از این سرور خوشتر دانی و فنا را از این حیات نیکوتر شمری.